Kortgeleden vroeg iemand mij waar ik mijn inspiratie vandaan haalde. Ik antwoordde dat ik iedere dag met veel plezier de bijbel lees. Ze las zelf al sinds jaar en dag de bijbel en eigenlijk deed het haar niet zoveel meer. Het kabbelde maar zo’n beetje door. Ze vroeg mij daarom hoe ik dat dan deed, geïnspireerd bijbel lezen.

Daarom hier een beschrijving van mijn manier van bijbel lezen. Je bent uiteraard volledig vrij op je eigen manier te lezen, maar misschien geeft het ideeën om meer inspiratie te vinden in het lezen van de bijbel.
​

• Ik begin met een heel kort gebed: ik dank God voor zijn vele woorden en vraag hem zijn inzicht en wijsheid met mij te delen. Ik stel mij voor hoe ik Gods troonzaal binnenkom en dat ik dan bij de Vader en Jezus ga zitten om te luisteren naar wat ze mij te vertellen hebben.
• Vervolgens lees ik een hoofdstuk, of in ieder geval een flink eind, omdat ik het leuk vind een verhaal in zijn context te lezen uit het bijbelboek waar ik in bezig ben.

Ik lees altijd een bijbelboek door. Ik gebruik zelden of nooit bijbelse dagboeken of boeken over een onderwerp, waar je dan bijbelteksten bij kunt lezen. Ik lees gewoon het ene na het andere bijbelboek, meestal niet op volgorde trouwens. Als je moet kiezen waar je begint en je hebt geen idee, begin dan met een van de evangeliën, bijvoorbeeld Lukas. Als je denkt dat je de evangeliën al helemaal kent, begin dan met Ezechiël of Openbaringen. Of lees de bekende bijbelgedeeltes in een andere vertaling. Ik merk overigens dat mij zelfs bij hele bekende teksten nog steeds nieuwe dingen kunnen opvallen.

• Terwijl ik lees, kijk ik wat me opvalt, wat blijft haken en dat schrijf ik op of onderstreep ik. Schrijven helpt mij om te denken. Ik lees zelden na wat ik heb geschreven, het is gewoon een manier om gedachten te ordenen en om in mijn geheugen op te slaan. 
• Tijdens het lezen, vraag ik me af wat de tekst mij vertelt over wie God is, over wie Jezus is en over wie ik ben in relatie tot hem.
•  Verder vraag ik me af waarom er staat wat er staat en waarom bijvoorbeeld niet het tegenovergestelde. Waarom het één uitgebreid wordt beschreven en het andere niet.  Waarom Jezus zegt wat hij zegt en waarom hij op andere momenten juist zwijgt en alleen maar doet. Of waarom geweld wordt beschreven en welke functie dat heeft, of waarom een profeet maar blijft waarschuwen en niet opgeeft?

Neem bijvoorbeeld Lukas 12 vanaf vers 13: "Iemand uit de menigte zei tegen hem: ‘Meester, zeg tegen mijn broer dat hij de erfenis met mij moet delen!’  Maar Jezus antwoordde: ‘Wie heeft mij als rechter of bemiddelaar over jullie aangesteld?’" 

Waarom gaat Jezus niet in op wat de man zegt? Hij heeft een goed punt, want het is niet eerlijk dat zijn broer er met de erfenis vandoor gaat. Doet me trouwens meteen aan de gelijkenis van de verloren zoon denken. Dat was ook niet eerlijk van die jongste zoon, dus die oudste had een punt. Dit soort gedachten schrijf ik op en eventueel lees ik de gelijkenis van de verloren zoon erbij.
Welk punt wil Jezus maken als hij zegt dat hij niet als rechter is aangesteld? Waar gaat het hem dan wel om?

• Na het lezen, mediteer (of bid, of denk, of hoe je dat ook maar wilt noemen of doen) ik op de teksten die ik heb gelezen en kijk wat er komt bovendrijven in mijn gedachten. Wat blijft haken? Waar gaan mijn gedachten heen? Ik heb God gevraagd om inzicht, dus ik vertrouw er op dat Gods Geest mijn gedachten stuurt.

• Als ik me onrustig of gestresst voel, bespreek ik dat eerst met God en probeer te achterhalen waar dat vandaan komt.

Lukas 12: 51 (en verder) gaat bijvoorbeeld over de verdeeldheid die Jezus brengt:
"Denken jullie dat ik gekomen ben om vrede te brengen op aarde? Geenszins, zeg ik jullie, ik kom verdeeldheid brengen. Vanaf heden zullen vijf in één huis verdeeld zijn: drie tegen twee en twee tegen drie."
Ik merk dan dat ik daar onrustig van word en herken dat als angst dat ik niet goed genoeg bezig ben met Gods koninkrijk zoeken en daardoor misschien wel bij de verkeerde helft zal horen.

Zodra ik angst herken, weet ik dat ik bij Jezus af dwaal en terug mag: Lukas 12: 32: “Vrees niet, kleine kudde (jij die bij mij hoort), want jullie Vader heeft jullie het koninkrijk willen schenken.”
Ik erken Jezus als Gods zoon en mag daarom ‘mijn Vader’ zeggen. Het gevolg is dat ik niet bang hoef te zijn. En dan komt in mijn gedachten het beeld van de wijnstok op: geënt op Jezus betekent dat ik niet anders kan dan vruchten voortbrengen. Ik hoef niet bang te zijn niet te voldoen, niet goed genoeg te zijn, omdat dat onmogelijk is als het leven brengende water door Jezus in mij stroomt.

En zo associeer ik verder. Heel heilzaam en inspirerend.

Als je naar aanleiding hiervan vragen hebt, schroom dan niet een mail te sturen of te appen.