In het kader van je kind leren omgaan met 'schoolstress' wil ik in de loop van het jaar een aantal verhalen opschrijven. Daarbij zijn mijn uitgangspunten:

1. Je kunt de school/ de docent/ je kind niet veranderen, alleen jezelf.
2. Als de school/ de docent zegt dat iets voor hem/haar belangrijk is, dan is dat zo, al begrijp je er niets van of vind je het nergens op slaan.
3. De school/docent is oké, wat hij/zij ook doet en jij en je kind zijn oké, wat je ook doet.
4. De school/docent is vrij haar eigen keuzes te maken, net zoals jullie vrij zijn.
5. De school/docent is verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes plus de consequenties, net zoals jullie verantwoordelijk zijn voor eigen keuzes plus de consequenties.
6. Pijn, verdriet en beperktheid horen bij het leven. Poets ze niet weg, kijk ernaar en zorg voor jezelf en je kind.

Als je deze uitgangspunten als basis neemt, heb je nog veel bewegingsvrijheid in het omgaan met school.
Het karakter van je kind kun je niet veranderen. Dus als het bijvoorbeeld nogal gevoelig is, avontuurlijk, koppig of druk en daarmee niet past in het ideale schoolplaatje, dan is dat zo. Opmerkingen als 'wees rustig', 'niet zeuren, gewoon doen', 'ik maakte daar vroeger ook geen probleem van' betekenen voor het kind alleen maar dat hij of zij kennelijk niet oké is, zoals hij of zij is. En die boodschap krijgen ze op school bewust of onbewust al vaak genoeg mee.
Er valt heel veel over dit onderwerp te zeggen. Zo is er natuurlijk een balans in de hoeveelheid stress en frustratie die je een kind wilt leren verdragen in relatie tot school. Ik ben van plan daarover in een boek meer te zeggen. In deze online verhalen wat korte voorbeelden, die dus niet alle kanten van de zaak belichten, maar in een situatie wel enige richting kunnen geven.

Je kunt je kind bijvoorbeeld leren hoe om te gaan met huiswerk-stress.
“We moeten voor Nederlands woorden leren met exact de betekenis die zij heeft voorgelezen. Dat is echt bullshit!! Sowieso leer ik die woorden vanzelf door ze te gebruiken en bovendien weet ik wat ze betekenen, maar als ik ze maar een beetje anders beschrijf, is het fout.” En hij smijt zijn schrift door zijn kamer.

Ouder: "Oké, we kunnen vaststellen dat je dit onzin vindt, wat zijn nu je mogelijkheden?"
Ouder en kind kunnen een rij mogelijkheden bedenken.
Kind: "Ik wil in ieder geval een voldoende."
Ouder en kind bedenken wat de gevolgen zijn van een voldoende willen halen: 
Je accepteert dat het onzin is, maar omdat je een voldoende wilt, leer je in ieder geval de helft. 
Kind: "Nee, dat accepteer ik niet, want ik vind het stom." (Lijkt terug bij af, maar de boodschap is wel ergens in zijn hoofd belandt. Hij wil er alleen (nog) niet aan.)
Ouder: "Waarom moet je dit ook al weer doen?"
Kind: "Ik wil een diploma, want ik wil studeren." 
Ouder: "Op een andere school hoeft dit niet. Dit hoort bij jouw docent Nederlands. Je mag naar een andere school."
Kind: "Nee, dat wil ik niet. Ik vind deze school oké, voor zover een school oké kan zijn." 
Ouder: "Dus?"
Kind: "Ik ga leren als ik uitgerust ben." 

Hij stelt uit in de hoop dat hij zich er op een ander moment overheen kan zetten en zoekt vervolgens iets wat hem prettige afleiding geeft (een game, een Discovery programma of wat dan ook). Dat mag. Dat is zijn vrijheid. Het gaat er niet om dat hij meteen accepteert dat hij dingen zal moeten doen die hij zelf onzin vindt. Het gaat erom dat hij leert dat dit bij het leven hoort. En daarvoor zal hij moeten oefenen en daarom herhaal ik met enige regelmaat en met ongeveer dezelfde woorden:
"Ja, ik kan me voorstellen dat je het onzin vindt/ ik kan me voorstellen dat je dit frustrerend vindt/ sommige dingen zijn onrechtvaardig/ en hoe ga je nu verder?"

Gebruik geen maar want dat ontkracht het eerste deel van de zin. Laat de erkenning van de frustratie staan.
De boodschap die je op deze manier communiceert is: Er is niets mis met jou er is alleen iets niet prettig in de situatie (de interactie tussen jou en school) en jij kunt daarmee leren omgaan. Het geeft het kind grip op de situatie en zelfvertrouwen omdat hij kan kiezen wat hij wel of niet doet. Dus als hij de frustratie kan verdragen, doet hij dat zelf. Overigens is dit iets anders dan aangepast gedrag, omdat dat gedrag onbewust inslijt en niet gekozen is en daardoor geen ervaring van grip geeft.

Het vraagt ook voor jezelf veel moed om de frustratie van het kind te verdragen. Iedere dag opnieuw. Sterkte!

“Werkelijk, het is goed voor jullie dat ik ga.”
Johannes 14-16 (16:7)
 
Stel dat Jezus niet was weggegaan.
Ik was naar Israël gereisd om hem te ontmoeten en daar bij hem te blijven wonen. Hij was misschien de wereld rondgereisd om ons te ontmoeten. En dan? Had ik dan eeuwig gelukkig geleefd? Nee, want ik zou mens gebleven zijn. De wereld zou de wereld gebleven zijn met haar geluk en rottigheid, net als in de dagen van Jezus. Maar ik zou iedere keer bij hem moeten zijn om een glimp op te vangen van die werkelijkheid, die waarheid die vrij maakt. De waarheid van de overwinning op de dood, de overwinning op de slechte krachten die nu nog een beperkte maar geen definitieve macht hebben, de eeuwige bevrijding. Ik zou hem moeten zien om dat (weer) te kunnen geloven en misschien te beseffen. En daardoor zou ik mijn leven niet kunnen leven.

​Gelukkig koos hij ervoor zichzelf te verdelen, zich op te splitsen. En dat was alleen mogelijk met zijn Geest. Niet met zijn lichaam. Met zijn Geest kan hij in iedereen wonen, zodat wij niet naar hem hoeven en hij niet eens in de 10 jaar op bezoek hoeft te komen. “De Geest zal jullie alles duidelijk maken en in herinnering brengen.”
Het is goed voor ons dat wij niet alleen gelaten worden, zoals gebeurd zou zijn als hij bij ons bleef.

 "​Hoe kan ik voorkomen dat mijn kind later problemen krijgt door hoe ik hem of haar opvoed?"

Even vooraf, veel problemen zijn niet zonder meer terug te brengen tot de opvoeding alleen. Vaak ligt er een complex samenspel van onder andere karakter, fysieke gesteldheid, sociale ervaringen op school, met vrienden, en familiegeschiedenis aan ten grondslag. Dan terug naar de vraag. Mogelijke problemen die je kind later zal tegenkomen, kun je niet voorkomen. Je kunt er wel invloed op hebben door de manier waarop je nu zelf met problemen en met je angst voor problemen omgaat.
Herken ken allereerst die angst. Deze vraag wordt namelijk ingegeven door de angst dat het straks jouw schuld is dat je kind lijdt of in de goot belandt. Ja, misschien is het jouw schuld, en dan? Wat betekent dat dan voor je? Dat je slecht bent, omdat je niet beter je best hebt gedaan dat lijden te voorkomen? Heb je dan niet je uiterste best gedaan? Nee, want het kan altijd beter. O ja? Wat is beter en hoever moet je daarvoor gaan? 

De functie van deze gedachtes is het behoud van volledige grip op het leven. En het werkt niet, want je hebt niet alles onder controle. Je hebt je best gedaan, meer kun je niet doen. Je hebt keuzes gemaakt die op dat moment de beste keuzes leken. Meer kun je niet doen. En ja, het gevolg kan zijn dat je ontdekt dat niet alle keuzes even ultiem waren. Het gevolg kan zijn dat je ontdekt dat je kind leed onder jouw keuzes. Dat is beroerd en het is je vergeven. Al lang geleden. Je mag verder.
​Misschien wil je tegen je kind zeggen dat het je spijt dat hij of zij lijdt onder de keuzes die je maakte. Misschien wil je ze vragen hoe je nu kunt helpen het lijden te dragen. Misschien verdraag je het lijden van je kind zo slecht dat je de hulp liever aan een ander overlaat. Accepteer dat je feilbaar bent. Niet als excuus, maar als realiteit.

​En accepteer dat een ander als gevolg van jouw falen kan lijden. Een ander hoeft niet blij te zijn met jouw keuzes. Een kind hoeft zijn ouders niet dankbaar te zijn voor de opvoeding die hij of zij kreeg. Hen wordt gevraagd hun ouders te respecteren, dat is iets anders en daar mogen ze zelf invulling aan geven. En als ze je afwijzen als slechte ouder, betekent dat niet dat je slecht bent. Misschien was je inderdaad niet op elk moment een goede ouder, maar dat is niet het einde. Bij lange na niet. Alles is je vergeven en je mag bevrijd verder. Dan kun je openstaan voor hun pijn. Je kunt hen liefhebben zonder van hen te verwachten dat ze je accepteren. Je kunt de deur voor hen openhouden wat ze ook doen of zeggen. Je kunt iedere keer opnieuw aan hen vragen: hoe kan ik je helpen? Omdat je hun pijn kan zien en verdragen, zonder het weg te moeten poetsen.

Dus, maak je geen zorgen over de gevolgen van je opvoeding, want die gevolgen kun je dragen. Die zullen niet te zwaar worden. Daarom kun je nu zonder angst je kind opvoeden, grenzen stellen, voorleven. Kinderen kopiëren vooral. Hoe beter je daarom voor jezelf kunt zorgen, hoe meer je kunt leren vertrouwen op Gods onvoorwaardelijke en oneindige liefde, hoe meer je kind leert in vertrouwen dag voor dag te leven. Dan leert het dat wat grote rampen lijken in werkelijkheid kleine dagelijkse meer of minder handige beslissingen zijn. En als het je niet lukt, dan kun je de volgende dag gewoon weer opnieuw beginnen.

Eén vader heeft zijn zoon zien lijden en had het vermogen dat lijden weg te nemen, maar hij deed het niet. Daarom zal geen enkel lijden en geen enkel falen ons de das om doen. Wij zijn volledig bevrijd van de gevolgen van schuld aan wat dan ook.

Tenslotte, als je praktisch beter wilt worden in opvoeden, lees dan een goed opvoedingsboek (bijvoorbeeld ‘opvoeden met liefde & logica’, F. Cline & J. Fay) of volg een cursus.

Ik hoor mensen regelmatig zeggen dat ze hun tijd niet mogen verlummelen. Je moet je tijd nuttig gebruiken en als het niet nuttig is, moet je er in ieder geval van genieten.

"Stel je voor dat je je tijd niet goed gebruikt, dat je tijd over hebt en daarin niets doet, wat dan?"
"Dat kan niet. Dan pak ik wel weer wat anders dat ook nog moet."
"Want?"
"Ik word onrustig als ik niets doe."
"Wat maakt je onrustig?"
"Dat ik niet goed bezig ben als ik niets doe."
"En dan?"
"Dan ben ik niet oké."

Tijd verlummelen, betekent tijd niet goed besteden en in het 'niet goed' zit een oordeel. Je bent niet goed bezig als je je tijd niet goed besteedt. Daarom ben je slecht, niet oké. En dat is niet waar. Ook als je tijd verlummelt ben je nog steeds geliefd, oké. Alles is al volbracht. Het is misschien niet prettig om zo je tijd door te brengen en je zou misschien liever genieten of efficiënt zijn, maar het is niet het einde van de wereld. Het is alleen maar verlummelde tijd. Niet meer, niet minder. Tijd is zo'n fijn aards begrip. Ons is een eeuwigheid beloofd. Een niet te meten oneindige hoeveelheid tijd, die niet eens meer tijd heet. Daarom mogen we met Jezus opstaan en opnieuw een nieuw leven beginnen in vrijheid. Met ruimte om tijd te verlummelen.

Dat is de ene kant. De andere kant is de vraag waarom je tijd verkwanselt. Wat houdt je tegen je tijd te gebruiken zoals je zelf graag wilt? Zie je ergens tegenop en mag dat?
Meestal is er dan sprake van uitstelgedrag. Je kunt dan jezelf de opdracht geven 'niet zeuren, gewoon doen'. En soms werkt dat, maar vaker ook niet. Het heeft alleen tot gevolg dat je je nog slechter over jezelf gaat voelen als het niet lukt. Dan is de belangrijkste start 'zorg voor jezelf'. Je kunt daarvoor een ander inschakelen om je bijvoorbeeld op gang te helpen of om je te helpen uit te zoeken wat je dwars zit.

Je kunt ook accepteren dat je uitstelt en je voorbereiden op de gevolgen daarvan. Bijvoorbeeld, uitstel leidt tot extra drukte aan het einde van de week. Rust dan nu vast wat uit of doe wat andere dingen die je er anders aan het einde van de week bovenop krijgt. Lees het boek wat je normaal gesproken in het weekend leest, maar waar je straks door het uitstellen waarschijnlijk geen tijd meer voor hebt. En, noem het dan geen uitstel meer maar planning, want je kiest ervoor alles later in de week te doen. Zo ben je kennelijk en dat is prima.

Het verhaal van Vera: “Ik ben opgegroeid in de kerk met de wet en de genade, wat voor mij heel verwarrend was. Ik raakte daardoor uit balans en wist niet dat ik in de vrijheid van de genade mocht wandelen zonder goede werken te doen. Het was erg frustrerend en ik raakte mijzelf kwijt. Ik wist niet meer waar ik stond. Ik dwaalde van mijn geloof af, omdat ik het gevoel had dat ik hoe dan ook tekort schoot. Ik stelde eisen, was streng voor mijzelf en raakte in paniek als ik de controle kwijtraakte over mijn situatie. Ik moest me eerst aan de tien geboden houden anders was ik niet gered.

Toen las ik het boek ‘vrij en moedig leven met God’, over een leven in vrijheid en dat God in zijn genade ons vrijheid geeft. Wat een verademing. Ik word niet door goede werken gered, maar door genade. Jezus heeft alles al voor mij gedragen aan het kruis, vandaag en voor altijd. Ik hoef niets meer te doen. Wat een rust. Nu kan ik zeggen dat God mij in de vrijheid heeft geplaatst, zonder mij schuldig te voelen. Ik ben oké, het is goed.

Maar dat proces ging niet vanzelf. Het heeft een hele tijd gekost, veel gebed, bijbel lezen, en gesprekken voor ik kon ervaren dat het al goed is zonder mijn goede werken. Jezus zegt: “houd van jezelf” (wees lief voor jezelf). Ik dacht: dat gaat niet! Het is een leerproces geweest om steeds opnieuw te herhalen “ik ben oké en de ander is oké”, ruimte te geven aan mijzelf en de ander, omdat ik al geliefd ben. En nu sta ik op het punt dat ik de vrijheid van Gods genade ten volle mag ervaren. Wat een vrijheid. Ik wil nooit meer onder de ‘wet’ leven. Ik ben geestelijk gegroeid en God heeft mijn emoties genezen. Ik ben God dankbaar dat Hij voor mij een weg heeft gebaand naar de werkelijke betekenis van genade. Alle lof een eer aan God. Als ik val, tilt Hij mij weer op. Ik voel mij niet langer meer schuldig, ik ben vrijgekocht door Jezus’ bloed. Hoe meer ik de genade toelaat, hoe meer ik de vrede en rust ervaar van God.
​
Jezus zegt: “Alles is mogelijk voor degene die gelooft” (Marcus 9:23). Daarbij wijst hij naar zichzelf. Jezus heeft geloof dat alles mogelijk maakt, en daarom mogen wij rusten in zijn geloof. Dat heeft mij rust gebracht in mijn leven, dat ik niks hoef te doen maar dat alles is volbracht aan het kruis. Mijn leven mag leven, op God mag vertrouwen en weten dat Hij mij een hoopvolle toekomst geeft!”

"Toen zag ik iets als een zee van glas, vermengd met vuur. Op de glazen zee stonden de mensen die het beest, zijn beeld en het getal van zijn naam hadden overwonnen." Openbaring 15:2

​Geef niet toe aan jaloezie, vergelijken, roddel of ruzie, maar laat je leiden door de Geest, zegt Paulus in Galaten 5. Niet toegeven is een vermoeiende activiteit, maar wel een activiteit die beloond wordt. Onlangs had ik een presentatie gehouden waar ik tevreden over was, maar waarvan ik ook graag wilde dat anderen mij daarmee zouden complimenteren. Daarna voelde ik me een beetje schuldig, omdat het uiteindelijk dus toch weer om mijn eer leek te gaan en niet om de eer van God. Op dat moment hoorde ik de Geest zeggen: goed gedaan.

Onze inspanningen worden geregistreerd en gewaardeerd. Misschien niet expliciet door mensen, maar in ieder geval door God. Zijn eer en mijn eer gaan samen. Het is niet of/of. Zijn glorie straalt af van de dingen die wij doen. We mogen zeggen: Jezus leeft. Hij leeft in mij, nu op dit moment. En voor altijd.

​En als het mis gaat met het 'niet toegeven', leeft Hij nog steeds in ons. Zijn Geest laat ons nooit in de steek, zodat wij iedere keer, in volledige vrijheid (Gal. 5:1), opnieuw kunnen proberen niet toe te geven.

Gina vertelde over de vrede die ze ervoer nu ze had besloten haar ouders lief te hebben. Ze had al lange tijd grote problemen met haar ouders. Ze hadden haar autoritair opgevoed, met buitengewoon weinig ruimte voor haar eigen ideeën en haar het gevoel gegeven dat ze nooit goed genoeg zou zijn. Ze had wel eens pogingen gedaan met ze te praten, maar haar ouders stonden daar absoluut niet voor open. Uit gewoonte en misschien ook uit respect zette Gina zich er iedere keer opnieuw weer toe hen te bezoeken.

Liefhebben kan een keuze zijn. En daarmee lijden ook. Als je er voor kiest iemand lief te hebben ondanks jezelf, vergeet dan nooit dat dat iets kost. Ons vermogen lief te hebben, kostte het leven van Jezus. En met zijn leven ook het onze. In Romeinen 8 staat dat wij, als wij geloven dat Jezus onze bevrijder is, niet meer veroordeeld kunnen worden, God als vader aan mogen spreken en vrij van angst zijn. Er staat ook dat we daarmee erfgenamen zijn en dus zullen delen in het lijden van Jezus.

​Gina zal vrede ervaren, maar ook verdriet en pijn. Ze zal lijden aan het zien van gebrokenheid bij haar ouders en in de relatie tussen haar en haar ouders. Datzelfde geldt voor andere relaties, zoals ouders die zien dat hun kind keuzes maakt die niet goed voor hem of haar zijn. In die pijn blijven vertrouwen dat God voor je zorgt, geeft de vrijheid om te lijden.

Zodra de vrede een doel in zichzelf wordt, is er weer strijd om behoud van eigen ego en drijven we weg bij Jezus.
​"Ik moet vrede ervaren, anders heb ik niet goed genoeg lief gehad, niet goed los gelaten, niet genoeg aan God overgelaten". Dan ligt de focus weer op mijzelf en wat ik wel of niet voor elkaar moet krijgen voor ik weer oke ben.
​Bidt dan: "Geest heb lief voor mij, want ik kan het niet." En huil een eindje als dat helpt, of sla een boksbal, of lees een goed boek.

Van Love & Logic.com:
"Loving our children and our students requires that we first take care of ourselves in loving, unselfish ways.
 
Too frequently, we are led to believe that "good parents" and "good educators" should sacrifice their own needs to serve their children. While this sounds sweet and ever so politically correct, trying to accomplish it leaves our love-reserves depleted:
 
When our bucket is empty, we have nothing to give.
Love and Logic is not about being narcissistic or selfish, it's about giving kids the gift of patient, encouraging, relaxed, and enthusiastic role models. Listed below are a few quick reminders:
 
Focus on what you can control.
A sure recipe for disaster involves trying to make kids happy, attempting to make them be good students, trying to make them get enough sleep, ensuring that they pick the right friends, etc.
 
What we do have control over is what we model, the types of limits we set, and how we respond when these limits are tested.
 
Set limits to avoid becoming a doormat.
Effective people set limits by describing how they will take care of themselves…not what others should do. For example:
 
      I do the extra things I do around here when I feel respected.
 
      I listen to students when their voices sound calm like mine.
 
      I _______ when I don't have to hear complaining or arguing.
 
Provide discipline when it's convenient for you…not for the kids.
Avoid falling into the trap of trying to solve problems or provide immediate consequences. Take care of yourself by taking time and handling the problem when you have the time, energy, and support you need.
 
Refresh your skills.
One teacher stated: "Love and Logic really works well when I remember to use it." Living these skills requires constant repetition and practice. I even find myself slipping when I've taken too long a break from learning."